Internetowa liga managerów

PerikLP_[ACM]

Stadion San Siro okazuje się największą areną piłki nożnej z długą przeszłością. Po mojemu to stadion najlepszy nie tylko we Włoszech i w Europie, ale także na świecie. San Siro prezentuje się wyśmienicie, przytulnie, jest także przepięknie zaopatrzony technicznie. To prawda, niektórzy specjaliści wykazują o tym, że murawa na stadionie jest niezbyt dobrej jakości tak jak on, wchłania w siebie wilgoć, bardzo długo wysycha. Ale wg mnie to oczywiście sporne stwierdzenie. Trawnik przepięknie osłonięty, dobrym oryginalnym poddaszem, który jest położony nad stadionem. Dużo rozgrywek najpierw odbywało się na tej arenie. Były porażki wstrząsające środowiskiem zebranym na stadionie. Trener anielskiej ligi, po meczu z Milanem powiedział, że od dawna chciał zobaczyć tą super arenę i wchłonąć w siebie wstrząsającą atmosferę wytworzoną przez widownię. Stadion nazwano na cześć świętego, który był patronem pobliskiego kościoła. Stadion został podarowany Pierro Pirelliemu (prezydentowi klubu z lat 1909 - 1929), a ten dał go ulubionemu miastu Mediolan.

Oficjalne odkrycie odbyło się 19 września 1926 roku, a do tego 120 budowniczych tworzyło stadion w ciągu 30 i pół miesiąca. Całe wykonawstwo zmieściło się w 5 mln lirów, w obecnej walucie to 4,5 bilionów we włoskiej walucie. Głównym architektem był Alberto Cugini (który także zaprojektował Centralną bazę trenerską). Pierwszy "oryginalne" San Siro było typowo angielską konstrukcją, stojących na czterech osobnych podporach o pojemności 35 tysięcy kibiców. Na tą budowę weszło 10. 000 cetnarów cementu, 3. 500 sześciennym metrów piasku i 1. 500 cetnarów żelaznych prętów, 80 kg kredy wyszło na obwódkę krawędzi boiska sportowego.

Pierwszym meczem, rozegranym na nowym stadionie, było przyjacielskie spotkanie nie z kim innym jak z wiecznym mediolańskim konkurentem Interem Mediolan 19 września 1926 r. Ostateczny wynik w ten wieczór był 6:3 dla gości. Pierwsze spotkanie włoskiego championa odbyło się już 6 października, w nim Milan znów poniósł porażkę 2:1 z rąk Sampierdarenese, a pierwszy międzynarodowy mecz był rozegrany 20 stycznia 1927 r., wynik w spotkaniu zbiorowym Włoch z Czechami był 2:2. San Siro indywidualnie należał do Milanu, tylko do 1945 r., Inter nadal grał swoje mecze na "Arenie Napoleońskiej". Stadion przeżył ogromną ilość przebudów zmian, żeby reprezentować taką samą budowlą, jaką on stał się za naszych czasów Niewielkie zmiany przeszły 1938 - 39 r., kiedy pojemność rozszerzona była do 50 tysięcy widzów. Od 1954 roku, do 1956 roku, było dobudowane drugie piętro, a w 1980 - trzecie. W 1935 roku, miasto sprzedało San Siro częstych właścicieli, a trzy lata później postanowiło powiększyć go. Piłkarstwo stało się bardzo popularnym widowiskiem, dlatego stadion musiał rozszerzyć swoją pojemność. Projekt był wykonany przez architekta Ulisse Stacchiniego i głównego inżyniera Alberto Cuginiego.

Pojemność maksymalna widzów była możliwa do 150 tysięcy., a w 1952 r. Miasto pomniejszyło tą cyfrę do 10 tys. odnowiony stadion otwarto 31 maja 1939 r., w ten wieczór drużyna Włoch rozegrała mecz z drużyną Anglii (2:2). Dochód z biletów to 1,2 milionów lirów. Praca nad przebudową zmieściła się w 5,1 milionów lirów. Drugi etap rozbudowy rozpoczął się w 1954 r., a zakończył oficjalnie 26 października 1955 roku. Pojemność San Siro znów była pomniejszona - tym razem do 85 tys. widzów.

Ogromne reflektory były najpierw umieszczone w 1957 roku, a 10 lat później stadion zaopatrzono w lampy elektronowe. W 1979 r., nastąpiła zmiana reflektorów na bardziej nowoczesne i było odremontowane drugie piętro. 3 marca 1980 roku, na kamieniu, położonym przy wejściu na stadion, było wygrawerowane imię Giuseppe Meazza, jednego z wielkich piłkarzy Interu, kończącego za rok swoją karierę. W 1986 roku, siedzenia I pietra przybrały nową specjalny wystrój; kolorowe figurki miejscowych zawodników, pomarańczowe w narożnikach, zielone za drzwiami i niebieskie tam, gdzie zazwyczaj siedzieli sami zawzięci - fanatycy.

Następny etap modernizacji odnosi się do czasu przeprowadzenia Mistrzostw Pokoju w 1990 r. Rezultatem długich miesięcy ciężkiej pracy zostało zbudowanie trzeciej warstwy piętra. Oficjalne odkrycie odbyło się 25 stycznia 1990 roku. 11 zewnętrznych wież (wew. których klatki schodowe prowadziły na pietra) trzymały na sobie trzecią warstwę i sklepienie dachu. Dach był pokryty przeźroczystym plastikiem. Druga i trzecia warstwa była urządzona po nowemu kolorowymi siedzeniami w typie pierwszych.

Rozmiary boiska sportowego wynoszą 105 metrów długości i 68 metrów szerokości. Sam stadion znajduje się w pobliżu ujeżdżalni, 6 kilometrów od centrum Milanu. San Siro to taki symbol miasta, jak La Scala i główna milańska katedra. On zdobył swój rozgłos nie tylko podczas meczów, tutaj odbywało się mnóstwo wydarzeń pokojowego znaczenia. Tutaj 1 września 1960 roku, odbył się powtórny bój o tytuł Championa Pokoju w boksie miedzy Duilio Loi, a Carlosem Ortisem, który zebrał 53.043 widzów. Ring był na środku boiska. Pomoc za sprzedane bilety wynosiła 130 milionów lirów.

Walkę wygrał Włoch. Na stadionie także było zagrane mnóstwo historycznych koncertów. Bob Marley dał jedyny koncert w Italii na scenie, położonej we wschodniej stronie San Siro, 27 czerwca 1980 roku, Szansy zobaczenia jamajskiego śpiewaka skorzystało 90 tys. ludzi, tyle ile zwykle uczestniczy na mediolańskich wyścigach konnych. Podobne spekulacje wydarzyły się w 1985 roku, kiedy na stadionie występował Bruce Springsteen. Trzy lata temu część stadionu zmieniła się w odkrytą letnią dyskotekę. A pod południową podporą rozciąga się muzeum, opowiadające o historii Milanu i Interu, pełne wspomnień i pamiątek o tych osobistościach, które pomogły napisać bogatszą historię San Siro.